Modern Kölelik: Çok Çalış Çok Tüket

Kapitalizm bize “çok çalış, daha çok kazan, daha iyi yaşa” dedi. Ama kimse söylemedi; çok çalışırken aslında yaşamayı unuttuğumuzu. Zamanla aynı saatlerde uyanan, aynı şeyleri yiyen, aynı yorgunlukla uyuyan insanlar olduk. Farklılıklarımız törpülendi, tutkularımız susturuldu. Bir sabah fark ettik ki, biz sadece çalışmıyor, tükeniyorduk.

Sistem, üretmekten çok “tükenmeyi” kutsadı. “Boş durma” dediler, “daha hızlı ol” dediler, “herkes yapıyor, sen de yapmalısın” dediler. Ve biz, içimizdeki sesi susturup, o gürültülü yarışın içinde kaybolduk. Ama belki de en büyük devrim, o yarıştan çekilmekti. Çünkü insan, makine değildir. Aynı hızda dönmek zorunda olan bir dişli değil. İnsanı insan yapan şey; düşünmesi, hissetmesi, durması ve bazen sadece var olmasıdır. Farklılıklarımız, yavaşlığımız, sessizliğimiz bile bizi biz yapar.

Belki de “çok çalışmak” değil, “doğru şey için, yeteri kadar çalışmak” gerek. Severek, anlam katarak, kendini unutmadan… Çünkü bir işi sevmeden yapıyorsan, en sonunda sadece bitkinliğin kalır elinde.

Bizi sürekli “daha fazla” ya zorlayan sistem, “yetmek” kavramını unutturdu. Oysa yeterli olmak bir eksiklik değil, bir bilgeliktir. Kimi zaman bir saatlik yürüyüş, bir gün süren çalışmadan daha çok şey öğretir. Kimi zaman bir kahve molasında gelen fikir, saatlerce planlamadan daha değerlidir.

Hayatın ritmi rekabetin değil, denge ve anlamın ritmidir. Biz o ritmi duymaz olduk çünkü hep bir yerlere yetişmeye çalıştık. Ama durduğunda, sessizlikte, kendi iç sesinde duyarsın asıl melodiyi.

Çok çalışmak seni güçlü değil, yorgun yapabilir. Ama sevdiğin şey için yeteri kadar çalışmak, hem seni büyütür hem dünyayı güzelleştirir.

Unutma; sistem seni sıradanlaştırmak için acele ettiriyor. Senin farkın ise, yavaşlamayı seçtiğinde ortaya çıkıyor. 🌿